کد مطلب:161755 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:220
معصوم و مقام اثبات
و از طرفی باشخصیتهایی روبرو هستیم كه می بایست«اسوه» و مقتدا وپیشوای عملی ما
قرار گیرند و تمامی گفتار و كردار آنها برای ما انسانها-با تمامی محدودیتها و موانع و خصوصیات ذاتی و محدودیتهای وجودی - حجت و هدایت باشد؛به این معنی كه امكان الگو گیری و تقلید عملی از زندگی و مشی آنها وجود دارد و كلاًّ این اعمال وگفتار برای چنین تاثیری ابراز می شود. نمی توان موجودی را«اسوه» قرار داد كه افق وجودی او به حدی با انسانهای معمولی فاصله دارد كه حتی تصور كامل آن نیز برای ما غیر مقدور است.عدم هماهنگی در شرایط و خصوصیات - بالاخص خصوصیات ذاتی - عملاً یك موجود را از دایره تقلید و الگو گیری خارج نموده و امكان ارتباط سازنده را نیز منتفی خواهد ساخت.تصور قرآن ازپیامبر (ص) تصویر یك هادی و پیشوا و مقتدا و جلو دار است و به این نعمت خود،بر بندگان خویش منت نهاده است«و لقد كان لكم فی رسول اللَّه أسوة حسنه» [1] در آیه ای دیگر آمده است:«لقد منَّ اللَّه علی
المؤمنین إذ بعث فیهم رسولاً من أنفسهم» [2] چنین و ظیفه و رسالتی، این موجود را تا حد یك«انسان» با همه خصوصیات انسانی و محدودیتها و موانع تنزل خواهد داد، كه نمی بایست خصوصیتی فوق انسانیت داشته باشد؛ در غیر اینصورت مقام و رسالت«أسوه» و«منت»را متزلزل خواهد كرد.لازمه این وجهه آن است كه موجودی با كمال، ولی با تمام موانع و محدودیتهای انسانی را در پیش رو داشته باشیم كه هیچ خصوصیت ذاتی فوق انسانیت، در زندگی و مشی عملی او تأثیر نداشته باشد. ما در این نوشتار، این وجهه را، مقام «اثباتی» معصوم (ع) نام نهاده ایم و هرگاه درطول این بحث از چنین اصطلاحی استفاده كنیم، منظور تصویر چنین دیدگاهی است.
قرار گیرند و تمامی گفتار و كردار آنها برای ما انسانها-با تمامی محدودیتها و موانع و خصوصیات ذاتی و محدودیتهای وجودی - حجت و هدایت باشد؛به این معنی كه امكان الگو گیری و تقلید عملی از زندگی و مشی آنها وجود دارد و كلاًّ این اعمال وگفتار برای چنین تاثیری ابراز می شود. نمی توان موجودی را«اسوه» قرار داد كه افق وجودی او به حدی با انسانهای معمولی فاصله دارد كه حتی تصور كامل آن نیز برای ما غیر مقدور است.عدم هماهنگی در شرایط و خصوصیات - بالاخص خصوصیات ذاتی - عملاً یك موجود را از دایره تقلید و الگو گیری خارج نموده و امكان ارتباط سازنده را نیز منتفی خواهد ساخت.تصور قرآن ازپیامبر (ص) تصویر یك هادی و پیشوا و مقتدا و جلو دار است و به این نعمت خود،بر بندگان خویش منت نهاده است«و لقد كان لكم فی رسول اللَّه أسوة حسنه» [1] در آیه ای دیگر آمده است:«لقد منَّ اللَّه علی
المؤمنین إذ بعث فیهم رسولاً من أنفسهم» [2] چنین و ظیفه و رسالتی، این موجود را تا حد یك«انسان» با همه خصوصیات انسانی و محدودیتها و موانع تنزل خواهد داد، كه نمی بایست خصوصیتی فوق انسانیت داشته باشد؛ در غیر اینصورت مقام و رسالت«أسوه» و«منت»را متزلزل خواهد كرد.لازمه این وجهه آن است كه موجودی با كمال، ولی با تمام موانع و محدودیتهای انسانی را در پیش رو داشته باشیم كه هیچ خصوصیت ذاتی فوق انسانیت، در زندگی و مشی عملی او تأثیر نداشته باشد. ما در این نوشتار، این وجهه را، مقام «اثباتی» معصوم (ع) نام نهاده ایم و هرگاه درطول این بحث از چنین اصطلاحی استفاده كنیم، منظور تصویر چنین دیدگاهی است.
[1] ذاريات/56، احزاب، آيه21.
[2] ذاريات/56، آل عمران، آيه164.